در معماری، جنبه ای از فرد گرایی یعنی ایده ساخت بناها یابود بیش از همه خودنمایی می کند. این گرایش بر معماری قرن بیستم مسلط شد و هنوز هم ادامه دارد، زیرا بر این تصور کلی استوار است که ( به قول آدولف لوس، معمار چک 1908) فرم یک شی باید ماندگار باشد و گویا فرمهایی وجود دارند که اعتبارشان ابدی است. هنگامی که خود لوس در سال 1922 با ارائه طرحی به شکل یک ستون دوریک عظیم در مسابقه برج روزنامه شیکاگو تریبیون شرکت کرد این معنا را کاملاً روشن ساخت.
معماری یادبود سازی در میان پیشگامان معماری مدرن آلمان بیشترین رواج را یافت. آنها که کارل فریدریش شینکل ( 1941-1871) را بسیار می ستودند، از یک سو بر له امحای معماری التقاطی و از سوی دیگر استفاده از روشهای طراحی که آشکارا حاصل علاقه وافر آنان به نظم نئو کلاسیک بود استدلال می کردند. به عنوان نمونه می توان کارهای پیتربه رنس (1940-1868 ) برای آ.ا.گ. ( بویژه توربین شاپ، 1909) هانس پولتسیک ( 1936-1869 ) در طراحی برج پوزن (1910) و نمایشگاه صد سالانه برسلا (1913) ار برشمرد. میس وان در روهه (1969-1886) هیچ گاه علاقه خود را به بناهای یادبود از دست نداد لوکوربوزیه (1966-1887) بخشی از نظریه (معماری جدید) خود را بر آن استوار کرد، در فرانسه هم تونی گارنیه (1948-1869) و آگوست پره (1954-1874) از واژگان نئوکلاسیستم سود جستند.
۱۳۸۹ آبان ۱۱, سه‌شنبه
اشتراک در:
