سنت و مدرنیته

اکثر جامعه شناسان اذعان داشته اند که از مداخله ی تاریخ انسان در می یابیم که این ودیعه ی گذشتگان ، معمولا بیش از آنچه شایستگی داشته ، مورد گرایش انسان قرار گرفته و در نتیجه او را از مقتضیات زمان ، و جامعه را نیز از تکامل باز داشته است. سنت به منزله ی پلکانی است که هر نسلی باید از پله های آن بالا رود و سپس برای بهبود و ترقی وضع خود و بشریت ، پله ی دیگری بر فراز آن بنا نهد . حال اگر نسلی در یکی از پله ها یا حتی بالاترین پله توقف کند ، مسلما از اقتضای زمان و نقش اجتماعی خود غفلت خواهد ورزید و در نتیجه چیزی بر میراث نسل های پیشین نخواهد افزود.
احتراز و تحول و تکاپو تاکید بر سیر وسلوک نیاکان و به عبارت دیگر پرستش بی قید و شرط سنت ها همواره جامعه را به رکود و سکون و انحطاط می کشد. بدین لحاظ سنت پرستی یکی از گرایش های نا خوشایند اجتماعی است که قرون متمادی پیکر اجتماع را دچار لطمه و سکته ساخته و قاطبه ی مردمان به ویژه پیشروان و نوجویان زیانهای بی شمار رسانده است.
این گرایش مانند هر گرایش اجتماعی دیگر، مولود عوامل گوناگونی است که در باز پسین تحلیل، آن را معلول دو عامل اساسی می دانند:
عامل اول: نیاز عمومی بشر به ثبات و آرامش وعامل دوم: مصلحت خداوندان زر و زور.

اگر این حقیقت را قبول کنیم که "سنت" زنجیر جدا یی ناپذیر هر گونه تغییر و تازگی است ، در نتیجه شاهدی مطمئن برای حرکت به سوی آینده خواهیم داشت. منش یا جهتی است به سوی آینده ، نه تمایلی به گذشته و انتقال معنی واقعی "سنت" در حقیقت معرفت به گذشته است. سلسله زنجیر سنت ها ، تجلی ذهن های خلاقه در طی زمان است و هر حلقه این زنجیر ، اثری هنری است که در عصر خود پیشرو و انقلابی بوده و امروز سرمایه ی ذهنی ملت ها را تشکیل می دهد . سنت احساس شاعرانه را تقویت می کند و خلاقیت را می افزاید . مقصود از سنت، نشان دادن اندیشه ای مبتکر و شگفت انسان است ، نه دعوت به تقلید از آثار گذشتگان.

منبع: جودت،محمدرضا،1379، فصلنامه معماری ایران(ما)1، مقاله