گر معماری به اصطلاح مجازی به عنوان معماری فضای مجازی مقابل فضای واقعی چیزی بیش از فضایی است که می تواند به فضای واقعی یاچیزی شبیه به آن ترجمه شود
آنگاه این معماری تنها چیزی ممکن می بود که به مجازیت ارتباطی نداشت. اگر چنین چیزی مسئله صرفا طراحی فصل مشترک نظیر فصل مشترک سیستم هدایت کشتی یا هواپیما بود آنگاه نزدیک شدن به فضای واقعی می توانست برای فهم سهولت ایجاد کند و کاملا بسنده باشد.
در این حالت تنها یک پاسخ کافی می بود و شبیه سازی فضای چند بعدی در قالب نمایش آن می توانست بر فنون پرسپکتیو برای رسیدن به فضای سه بعدی (مشابه) روی صفحه نمایش تکیه کند.
از سوی دیگر زمانی که با توجه به فضای واقعی بر آزادی فضای سایبر تاکیید می شود نتیجه تنها گوناگونی صوری در طراحی است . بسیاری از انگاره هایی که با این شیوه ارائه شده به معنای واقعی کلمه چیزی هستند که نواک آنها را "معماری سیال " می نامد یعنی مبتلا شدن به نوعی عجیب از فرمالیسم اکسپرسیونیستی . اگز معماری مجازی زمینه ای است که این نوع طراحی دلبخواه را مجاز می شمارد آنگاه به نظر می رسد که طراحی باید شبیه چیزهای موجود دیگر چیزی ساختگی که انگار پیش از این بوده باشد. چنین چیزی محدوده قابل پیش بینی قرار میگیرد.
این پیش یاز معماری مجازی که به چیزی واقعا مجازی مبدل می گرددچه بسا این باشد که لاس زدن با این نوع ازادی دلخواه متوقف شده و به جای آن به خالی کردن استفاده کردن و به تحلیل بردن تمام امکانات آن پرداخته می شود چنین چیزی می تواند به مثابه جست و جوی نه آزادی بلکه در نبود آزادی تجلی یابد.
منبع:
www.um.u-tokyo.ac.ip/publish-db/1997va/english/d2.html
آنگاه این معماری تنها چیزی ممکن می بود که به مجازیت ارتباطی نداشت. اگر چنین چیزی مسئله صرفا طراحی فصل مشترک نظیر فصل مشترک سیستم هدایت کشتی یا هواپیما بود آنگاه نزدیک شدن به فضای واقعی می توانست برای فهم سهولت ایجاد کند و کاملا بسنده باشد.
در این حالت تنها یک پاسخ کافی می بود و شبیه سازی فضای چند بعدی در قالب نمایش آن می توانست بر فنون پرسپکتیو برای رسیدن به فضای سه بعدی (مشابه) روی صفحه نمایش تکیه کند.
از سوی دیگر زمانی که با توجه به فضای واقعی بر آزادی فضای سایبر تاکیید می شود نتیجه تنها گوناگونی صوری در طراحی است . بسیاری از انگاره هایی که با این شیوه ارائه شده به معنای واقعی کلمه چیزی هستند که نواک آنها را "معماری سیال " می نامد یعنی مبتلا شدن به نوعی عجیب از فرمالیسم اکسپرسیونیستی . اگز معماری مجازی زمینه ای است که این نوع طراحی دلبخواه را مجاز می شمارد آنگاه به نظر می رسد که طراحی باید شبیه چیزهای موجود دیگر چیزی ساختگی که انگار پیش از این بوده باشد. چنین چیزی محدوده قابل پیش بینی قرار میگیرد.
این پیش یاز معماری مجازی که به چیزی واقعا مجازی مبدل می گرددچه بسا این باشد که لاس زدن با این نوع ازادی دلخواه متوقف شده و به جای آن به خالی کردن استفاده کردن و به تحلیل بردن تمام امکانات آن پرداخته می شود چنین چیزی می تواند به مثابه جست و جوی نه آزادی بلکه در نبود آزادی تجلی یابد.
منبع:
www.um.u-tokyo.ac.ip/publish-db/1997va/english/d2.html
