گالری تازه تاسيس 10 كه از سال گذشته با برپايی نمايشگاه مهم «گوش ونگوگ» فعاليت خود را آغاز كرده، از تاريخ 25 ارديبهشت‌ماه سال جاری ميزبان نمايشگاهی انفرادی از پرويز تناولی (مجسمه‌ساز صاحب‌نام) خواهد بود.
در اين نمايشگاه كه فروش آثار آن انحصاراً در اختيار گالری 10 قرار گرفته، حدود 100 قطعه از جواهرات تناولی شامل انگشتر، دست‌بند، قلاب‌كمر، آويز گردن، گوشواره و ... در معرض ديد علاقه‌مندان هنر قرار خواهد گرفت.
بهزاد حاتم (مدير گالری 10) درباره اين نمايشگاه به اعتماد ملي گفت: «بعد از 30 و اندي سال فرصتی فراهم شده تا اولين نمايشگاه انفرادی پرويز تناولی در ايران برپا شود. در اين نمايشگاه جواهراتی در معرض ديد قرار خواهند گرفت كه اخيرا كتابی هم از آنها از سوی نشر «بن گاه» منتشر شده است. ويژگی اين جواهرات اين است كه نه‌تنها خانم‌ها بلكه آقايان هم مي‌توانند از آنها استفاده كنند.»
اما نكته مهمي كه حاتم هم روی آن اتفاق‌نظر دارد، اين است كه اين آثار، صرفا چند قطعه جواهر معمولی به حساب نمي‌آيند؛ بلكه بهتر است آنها را «مجسمه‌هايی كوچك» بناميم.
حاتم در اين باره مي‌گويد: «ما در اين نمايشگاه در حقيقت با مجسمه‌های كوچك تناولی روبه‌رو خواهيم بود. در شرايطی كه قيمت آثار هنری بالا رفته، اين مجسمه‌های كوچك مي‌توانند با قيمت ارزان‌تری در اختيار عموم مردم قرار گيرند. حقيقتا جواهرات تناولی از آنچه مردم اين‌روزها تحت عنوان جواهر می خرند، ارزان‌تر است.»
اين گالری‌دار كه خود از منتقدان مطرح حوزه هنر طی چند دهه اخير به حساب مي‌آيد، برپايی نمايشگاه جواهرات تناولی را بعد از نمايشگاه «گوش ونگوگ»، اتفاقی منحصر به فرد مي‌خواند. حاتم، انگيزه خود را از برپايی نمايشگاهی انفرادی از آثار تناولی چنين شرح مي‌دهد:«من اصولا تمايل زيادي دارم كه سراغ استادان بزرگ قديمی بروم. برايم هم فروش مهم نيست؛ مهم، كيفيت اثر است. هميشه آرزو داشتم كه آثار تناولی را به نمايش بگذارم.»
متوسط قيمت جواهرات تناولی كه قرار است طی اين نمايشگاه ارائه شود، 500 هزار تومان است. اگر اين مبلغ را با قيمت يك گردن بند معمولی مقايسه كنيم پی به تفاوت آنها مي‌بريم؛ ضمن اينكه فراموش نكنيم جواهرات مزبور، امضای استادی چون پرويز تناولی را پای خود دارند.
نكته جالب‌توجه در سير فعاليت هنری پرويز تناولی در اين است كه اين هنرمند همواره دغدغه كاربردی كردن هنر را داشته است. او زماني موقع ساختن مجسمه‌های موسوم به «هيچ» گفته بود دوست دارم آنقدر «هيچ» توليد كنم كه مردم عادی هم بتوانند اين آثار را خريداری كنند.
حتی وی مدتي قصد راه‌اندازي كارخانه «هيچ‌سازی» را داشت؛ ايده‌ای كه متاسفانه هيچ‌گاه جامه عمل به خود نگرفت.
تناولی اول بار در دهه 70 ميلادی جواهرات خود را در كنار شماری ديگر از آثارش، در انجمن ايران و آمريكا به نمايش گذاشت. البته ايده «جواهرسازی» و پرداختن او به ساخت مجسمه‌هاي كوچك به سال 1341 برمي‌گردد.
با نگاه به جواهرات او بيش از هر چيز شاهد ابعاد زيباشناختي و هنري اينگونه آثار هستيم. او معتقد است كه هنر «جواهرسازي» ازجمله هنرهاي از ياد رفته ايراني است كه بعد از دوران قاجار، به كلي از رواج افتاده است.
در اين باره مي‌گويد:«هنرهای زيادی هستند كه بعد از دوران قاجار در ايران دچار ركود شدند. يكي از آنها جواهرسازی است. اين هنر از هزاران سال پيش تا دوره قاجار بدون وقفه جريان داشته، اما از زمانی كه رفت‌وآمدهای ايرانيان به فرنگ اتخاذ شد، هنر جواهرسازی هم جای خود را به جواهرسازی غربي داد.»
نكته مهم در كار تناولی آن است كه او، صبغه‌ای «مدرن» به اين هنر بخشيده و از اين رو مي‌توان كارش را شكلی مدرن و روزآمد از هنری دانست كه براي ساليان سال در اين سرزمين جريان داشته است.
تناولی در جواهرهايش در حقيقت نمونه‌های بسيار كوچكي از هيچ‌ها، قفس‌ها و قفل‌هايش ساخته كه مي‌توان آنها را واجد نوعی نگاه ميني‌مال دانست. به هرحال بعد از برپايی نمايشگاه جواهرات اين هنرمند در لندن و استقبال وسيع مردم اين شهر از آن آثار، تا چندی ديگر گالري 10 ميزبان يكی از نمايشگاه‌های مهم سال 88 مي‌شود. تناولی بعد از اين نمايشگاه هم كار داوری جايزه موزه ويكتوريا و آلبرت لندن را در كنار شماری ديگر از داوران به پايان خواهد برد.
او اوايل سال جاری ميلادی به همراه شماری از هنرمندان و كارشناسان برجسته به‌عنوان داور اين جايزه براي اعطای جايزه 25 هزار پوندی به برترين اثر در زمينه هنراسلامی انتخاب شد كه اين انتخاب افتخاری برای هنر معاصر ايران در عرصه بين‌المللی به حساب مي‌آيد.
منبع : سايت تحليلی خبری عصر ايران
