1- اگر استاد مربوطه منبعی را در ارتباط با موضوع ما معرفی کرد زیاد توجه نکنیم تا نشان دهیم نمره برای ما مهم نیست و خودمان با منابع خودمان قضیه را حل می کنیم.
2- در هنگام ارایه سمینار کاغذ‌های دست نوشته مان را روبرویمان بگیریم و به کسی نگاه نکنیم و تند تند بخوانیم و فعل هایمان را بجویم تا همه حس کنند این حرف ها مال خودمان است و به قدرت بیان ما ایمان بیاورند.
3- در هنگام ارایه مطالب به طور مداوم بگوییم (( استاد....................استاد......................)) تا استاد مربوطه احساس خوبی داشته باشد و دانشجویان کاملا متوجه شوند که ما سمینار را اصلا برای آن ها آماده نکرده ایم و بفهمند که باید بروند کشکشان را بسابند.
4- مطالب خود را طوری تنظیم کنیم که تا آخر فقط به معرفی کلی بنا بپردازیم و در حالی که تمام سوراخ سمبه های بنای مورد نظر را عکسبرداری کرده ایم، توضیحشان دهیم و آن ها را که عکسبرداری نکرده ایم از زبان عمله های محل برای استاد شرح دهیم.
5- در ارتباط با عموزاده ها، خواهرزاده ها، برادر زاده‌‌ها و اصولا تمام وابستگان سببی و نسبی معمار و مالک بنا اطلاعات دقیق و ارزشمندی در اختیار حضار محترم قرار دهیم تا متوجه شوند در ابتدای هر پروژه معماری به قبیله‌ی خود باید احترام بگذارند.
6- در هنگام روخوانی! سرخود را تا زانویمان پایین ببریم که حتی بغل دستی مان هم صدایمان را نشنود و دانشجویان از خواب بیدار نشوند! البته چند دقیقه ای سکوت کنیم تا خستگی خودمان هم در برود.
7- اگر دیدیم در هنگام ارایه سمینار ما استاد سرش پایین است صدایمان را بلند تر کنیم و وقتی سرش را بالا کرد مثل شیر در چشمهایش زل بزنیم و همین طور که از رو می خوانیم ارتباط بصریمان را مصرانه با وی حفظ کنیم.
امیدوارم این اصول در کنار اصول 3 گانه ویتروویوس برای دانشجویان معماری راهگشا باشد . ضمنا انتقادات و اصولی در این زمینه را که احیانا فراموش شده است یاد آوری نمایید.
با تشکر روح اله ادنانی
